Van watergevechten tot levenslessen:
hoe het land van de glimlach
mijn leven én coaching
veranderde

Er zijn van die plekken waar je heengaat en denkt: “Oh, leuk, even vakantie” — en dan BAM.
Daar zit je, kokosnoot in de hand, ziel in de war, en voor je het weet verander je van toerist in levenslange liefhebber. Voor mij was die plek Thailand.
De eerste keer dat ik voet zette in the land of the smile was in 2008. Tijdens het Songkran-feest, het Thaise nieuwjaar, werd ik ondergedompeld in een nationale wateroorlog. En ik zweer je: het was liefde op het eerste gezicht.

Het Songkran-feest is hét Thaise nieuwjaar, en als je denkt dat carnaval heftig is… probeer dan maar eens door Bangkok te lopen zonder als verzopen kat eindigend. Je wordt letterlijk door wildvreemden nat gegooid, besmeurd met witte poeder (symbool voor zegeningen), en iedereen is blij. Niemand moppert. Niemand rent gestrest rond. Alles is los. Luchtig. Vrij.

En daar gebeurde het voor mij. Niet alleen dat ik nat werd (ik was een wandelende spons), maar dat ik iets voelde zakken in mijn lijf: ontspanning. Geen gehaast. Geen to-do lijst. Geen moeten. Gewoon zijn.

Ik leerde daar voor het eerst het woord “sabai”. En dat woord is sindsdien een soort kompas geworden.

Sabai betekent niet alleen “ik voel me goed”, maar is een complete levenshouding. Een beetje zoals wij zeggen “komt goed”, maar dan met minder stress, minder haast en minder innerlijke onrust.

In Thailand draait het niet om alles eruit halen wat erin zit — maar om leven in een flow. De dingen doen op jouw tempo. In rust. Met aandacht. En vooral: zónder jezelf helemaal voorbij te rennen.

Als millennial ouder (die vaak geleefd wordt door alles behalve zichzelf) is sabai mijn heilige mantra. Het helpt me herinneren dat ik niks hóéf te forceren. Ook niet als moeder. Ook niet in m’n relatie. Ook niet als werknemer, collega of ondernemer. Je mag gas terugnemen. Even zitten. Voelen. Ademen. Wachten tot de mist optrekt.

Dat is sabai. En die staat dus met dikke letters in The Thai Way.

En dan heb je nog sanuk.

Als sabai de rust is, is sanuk de glimlach. De fun. Het leven vieren, zelfs (juist!) in de dagelijkse sleur. Voor Thai is sanuk een bestaansvoorwaarde. Iets is niet ‘af’ als het niet ook leuk is geweest. Werken mag best hard zijn — maar ook dát moet sanuk bevatten. Anders is het de moeite niet waard.

En serieus, kijk even naar ons.

Hoe vaak zijn we aan het rennen van werk naar school naar sport naar boodschappen naar ouderavond — en zeggen we dan: “maar ik geniet er echt van hoor!”? Meestal niet. Sanuk leert me als coach en moeder: breng lichtheid in het donker. Maak ruimte voor lachen. Ga dansen in de keuken, zelfs als het huis een chaos is.

Sanuk is dat moment dat je met je partner op de bank ligt, kapot van de dag, maar ineens de slappe lach krijgt om iets totaal onbenulligs. Dát is helend. Dát is verbinding. Dát is sanuk.

En dan last but allesbehalve least: jai dee. Letterlijk: goed hart.

Een soort kernwaarde in Thailand. Lief zijn voor anderen. Mild zijn. Niet oordelen. Iets geven zonder iets terug te verwachten.
In een wereld waar iedereen vooral druk is met z’n eigen stress, is jai dee zeldzaam… en oh zo krachtig.
In mijn werk met ouders, koppels en pubers merk ik: we hunkeren naar zachtheid. Naar echt gezien worden. Naar iemand die vraagt: “Wat heb je nodig?” in plaats van “Wat heb je nou weer gedaan?”

Jai dee is ook die innerlijke stem die zegt: “Doe maar rustig. Je bent genoeg.”
Het zit in kleine dingen: een kop thee brengen, je kind even écht aankijken, je partner aanraken zónder agenda.

Mensen herinneren zich niet altijd wat je zei, maar wél hoe je ze liet voelen. That’s jai dee.

The Thai Way is voor mij geen vakantieliefde die je na de zomer vergeet. Het is een levenshouding die door mijn aderen stroomt, mede dankzij mijn moeder en haar liefde voor deze denkwijze. In de spreekkamer wil ik iemand écht zien. Wat drijft iemand? Waar is die “spark”, die “glinstering in de ogen”? Dat is wat mij onderscheidt als coach.

“Het leven is wat er gebeurt terwijl je druk bent met andere plannen.” John Lennon