Oké, eerlijk…

Hoe vaak heb je dit gedacht als je eindelijk even een moment voor jezelf had:

Je ploft eindelijk op de bank met een thee (of wijn, I don’t judge), en toch knaagt het: “Ben ik nou egoïstisch?” Spoiler alert: Nee, je bent niet egoïstisch. Je bent een mens.

Maar dat gevoel hè… dat komt ergens vandaan. En daar gaan we het even over hebben. Geen zware therapie-sessie hoor, gewoon een luchtig praatje, zoals je van me gewend bent. Maar misschien wel met een klein kijkje onder de motorkap van dat hoofd van je.

Tegenwoordig ben je als ouder niet gewoon ‘ouder’.
Nee, je bent entertainer, chef-kok, opvoedexpert, gezondheidsgoeroe, huismanager, parttime psycholoog, sportcoach en o ja, ook nog een leuke partner. Oh, en je moet er zelf ook nog een beetje fris en gelukkig uitzien.

#balans #selfcare #doemaarnormaal

En ergens weet je wel: je kúnt niet altijd alles perfect doen. Maar toch voel je dat schuldgevoel als je even een stapje opzij zet voor jezelf. Waarom?

Oké, hier komt ‘ie: schuldgevoel. En Schuldgevoel is vaak een goed teken. Het laat zien dat je geeft om anderen. Dat je betrokken bent. Maar… (en dit is een grote maar): het kan ook flink doorslaan.

Bijvoorbeeld als jij in je jeugd hebt geleerd dat je vooral lief en behulpzaam moest zijn. Of dat het pas goed is als iedereen om je heen tevreden is. Misschien was er bij jou thuis weinig ruimte voor “ik wil even iets voor mezelf”. Of werd er verwacht dat je altijd klaarstond voor anderen.
Resultaat?

Nu ben je groot, heb je een gezin, en zit die oude programmering er nog steeds in. Je denkt: “Ik moet het allemaal doen, anders ben ik niet goed genoeg.” En zodra je wél voor jezelf kiest, schreeuwt dat innerlijke stemmetje: “Dit mag niet! Jij moet zorgen!”
Herkenbaar?

Luister, jij kunt niet geven uit een lege beker. Als jij altijd maar doorrent, iedereen op de eerste plek zet en jezelf als laatste… dan raak je op. En een opgebrande versie van jou? Daar wordt niemand gelukkig van.
Self-love is dus niet: “Ik doe lekker alleen maar mijn eigen ding, bekijk het maar allemaal.” Het is: goed voor jezelf zorgen, zodat je er daarna ook beter voor anderen kunt zijn. Net zoals in het vliegtuig: eerst je eigen zuurstofmasker op, dán pas dat van je kind. Dat is niet omdat ze willen dat je egoïstisch bent, maar omdat je anders flauwvalt en helemaal niemand helpt.

En niet pas als de ander compleet gestrest is. Nee, preventief. Zoals een APK-keuring: beter voorkomen dan dat je motor in de fik staat. En bespreek het. Gewoon eerlijk:
“Ik merk dat ik echt even een moment voor mezelf nodig heb. Hoe voel jij dat?”
“Hoe kunnen we dit samen regelen? Dat we allebei even die ruimte pakken?”
“Ik wil dat jij óók die tijd voor jezelf neemt, want ik gun je dat.”

Zie je wat er gebeurt? Je trekt het weg van dat “ik neem tijd en laat jou in de shit zitten”-gevoel, naar: “We gunnen dit elkaar omdat we allebei mens zijn.”

Oké, maar… wat als dat schuldgevoel tóch blijft knagen?

Dan is het tijd om dieper te kijken.
Vraag jezelf af:

Dit zijn precies de dingen die ik als Coach op Sneakers bespreek met koppels. Want vaak zit zo’n schuldgevoel niet alleen in hoe jij het voelt, maar ook in hoe jullie samen de boel hebben geregeld. Misschien is de verdeling niet zo eerlijk. Misschien voelen jullie je allebei uitgeblust, maar roept niemand het. Of misschien gun je de ander wel vrijheid, maar vergeet je die voor jezelf te pakken.

De oplossing? Aandacht voor elkaar. Écht praten. Elkaar zien.

Want uiteindelijk willen we allemaal hetzelfde: een fijn gezin, een sterke relatie, en af en toe gewoon even op de bank helemaal "uit" en niets hoeven doen.

“Mama gaat even opladen. Niet storen tenzij er bloed is. Of wijn.”